We mochten het in deze kolommen al heel vaak over Gordie Tentrees hebben en dat stemde ons telkens weer blij. De man is namelijk één van die mensen die de gave bezit om uit letterlijk elke situatie een song te puren, waarbij hij telkens weer weet aan te tonen dat je catchy melodieën heus wel kunt combineren met zinnige teksten die ergens over gaan.

Nu, ’s mans eigen leven lijkt alvast flink wat ervaringen te bevatten, waaruit je als songwriter kunt puren: hij groeide op in een keten van pleeggezinnen en homes, was afhankelijk van het Sociale Systeem, maar slaagde er toch in eerst buurtwerker en later leerkracht te worden en het zelfs tot pleegouder te schoppen.. Tussendoor was hij ook een bokser met meerdere trofeeën op de schouwmantel, reisde hele delen van de wereld af om live te gaan spelen en om te proberen een platendeal te forceren.

Ruim 2500 live-shows haast evenveel overnachtingen op sofa’s of in gastenkamer verder, is Gordie er vandaag met zijn achtste plaat. Die bevat tien liedjes die niet zelden gebaseerd zijn op de gebeurtenissen waar ik hierboven naar verwees. Zo verwijzen “Rosetta”, “Every Child” en titelsong “Mean Old Worls” naar de periodes waarin Gordie een instellings- of pleegkind was. “Danke” verhaalt de zoektocht naar een platendeal en “Ring Speed” heeft bij het over de vijf jaren waarin hij bokser was.

Allemaal songs, waarbij je je nogal makkelijk de situaties voor de geest kunt halen, waarover Gordie zingt. Op een bedje van country, folk, blues en bluegrass vertelt Gordie zijn verhalen en neemt hij je mee op de trektocht doorheen zijn leven. Een bijzonder boeiend en rijk leven, me dunkt, wat overvloedig geïllustreerd wordt door “Train is Gone” -voor mij het hoogtepunt van de plaat, waarin hij het heeft over de maanden waarin hij een jeugdvriend bijstond in diens laatste dagen voor hij de strijk tegen kanker zou verliezen.

Op “Twice as Nice” na -dat schreef Tentrees samen met Roland Roberts - kwamen alle teksten en melodieën allemaal uit de koker van Gordie zelf en wat, na ampele beluistering overblijft, is de vaststelling dat Gordie Tentrees een vlekkeloos observatievermogen heeft en uitzonderlijk empatisch begiftigd is. De man zingt over mensen die hij echt kent of gekend heeft, over situaties, die hij echt beleefd heeft en hij doet dat op zodanig fijne, tegelijk intense en terughoudende -lees: “respectvolle”- manier, dat je niet anders kunt dan het instant geloven.

Ik heb niet alle platen van Gordie in huis, maar ik merk dat soort authenticiteit doorheen de platen die ik wél heb: hier staat iemand, die wéét waarover hij het heeft. Omdat sommige songs nogal de neiging hebben je keihard bij het nekvel te grijpen, vind ik dat je de plaat het best in één forse ruk beluistert, zodat je af en toe iets “lichters” voorgeschoteld krijgt.

In de periode die volgt op het uitbrengen van deze plaat -ze is er al een viertal weken maar dankzij de Brexit raakte ze nu pas tot bij ons- zijn er ruim 400 live-concerten gepland. Ik mag van harte hopen dat het Europese luik ervan, Gordie tot in onze regionen brengt, want ik heb het gevoel dat een liveconcert van de man deze van zichzelf al lichtjes fantastische plaat nog wat extra cachet kan geven.

(Dani Heyvaert)